جلوگیری از انتقال عبدالله مومنی به بیمارستان

به گفته همسر آقای عبدالله مومنی فعال دانشجویی و سخنگوی سازمان دانش آموختگان ایران اسلامی (ادوار تحکیم وحدت) با وجود توصیه پزشکان زندان اوین مبنی بر لزوم درمان این زندانی سیاسی در خارج از زندان اما مسئولان قضایی همچنان از اعطای مرخصی پزشکی به این زندانی سیاسی خودداری می کنند.

به گفته همسر آقای مومنی، این زندانی سیاسی روز شنبه بیست و دوم مرداد ماه، جهت معاینه آسیب دیدگی پرده گوش خود به بیمارستان اعزام شده بود و پزشکان بیمارستان خواسته بودند که بیست روز دیگر از وی باید معاینه مجدد صورت گیرد که تاکنون علی رغم توصیه پزشکان با انتقال وی به بیمارستان ممانعت بعمل می آید. این در حالی است که اعزام دیرهنگام مومنی به مراکز تخصصی پزشکی موجب از دست رفتن قسمتی از شنوایی وی در زندان شده است.

فاطمه آدینه وند همسر عبدالله مومنی در خصوص آخرین وضعیت وی به جرس می گوید: «پزشکان اوین گفتند که ایشان باید در خارج از زندان درمان شود، اما هنوز اجازه مرخصی نمی دهند و زمانی هم که ماموران او را بیمارستان آوردند تا گوشش را متخصص معاینه و رسیدگی کند دوباره او را زندان اوین برگردانند و قرار بود بعد از بیست روز دوباره به بیمارستان منتقل شود که نگذاشتند. برای مشکلات پوستی هم که باید در خارج از زندان پیگیری پزشکی شود اجازه مرخصی نمی دهند. این در حالی است که فرم مرخصی هم پر کردم و تحویل دادم اما هیچ جوابی نداده اند. حتی برای عید هم فرم درخواست مرخصی را به ما ندادند و گفتند اگر لازم شود خودمان او را به مرخصی می فرستیم. در هر حال من هر هفته برای درخواست مرخصی و ملاقات حضوری می روم زیرا حقوق اولیه ای است که باید پیگیری کنم. اگر هم موافقت نکردند، توکل بخدا فعلا که اختیار دست آنهاست ما هم صبر می کنیم…».

پیش از این همسر این آموزگار دربند گفته بود: «شنوایی یکی از گوشهای عبدالله خیلی ضعیف شده و پرده گوش دیگرش چسبیده به گوش که دکترها گفتند احتمالا به خاطر ضربه بوده است، که این آسیب دیدگی از اثرات ضرب و شتم و شکنجه های ایام بازداشت عبدالله است».

خانم آدینه وند همچنین با بیان اینکه در ملاقات کابینی روز دوشنبه احساس کردم که آقای مومنی حال روحی خوبی ندارد، می افزاید: «الان بیشتر از یکسال و نیم است که آقای مومنی در زندان است و در این مدت فقط سه بار ملاقات حضوری داشتیم، خوب همین که نمی تواند خانواده اش را از نزدیک ملاقات کند و باید همیشه از پشت شیشه همدیگر را ببینیم هم برای او و هم برای ما خیلی “عذاب آور” است. نه تنها ملاقاتهایمان از پشت شیشه است، بلکه مدت آن هم خیلی کوتاه است و بچه ها مدام نگران هستند که نکند بیست دقیقه تمام شود حرفهایشان را نتوانند بزنند و اضطراب دارند، خلاصه فشار روانی خیلی روی ما و آقای مومنی است. خود آقای مومنی از این وضع که نمی تواند راحت با بچه هایش حرف بزند و بخندد، ناراحت است. این شرایط هم روی روحیه ایشان هم بچه ها تاثیر بدی گذاشته است».

عبدالله مؤمنی سخنگوی سازمان دانش آموختگان (ادوار تحکیم وحدت) سی خردادماه ۱۳۸۸ پس از انتخابات ریاست جمهوری ایران در ساختمان ستاد شهروندان آزاد (حامیان مهدی کروبی، از نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری) بازداشت و به مدت سه ماه در سلول های انفرادی بند ۲۰۹ و ۲۴۰ محبوس و بازجویی شد. این فعال دانشجویی در دادگاههای نمایشی و محاکمه های غیرقانونی بعد از انتخابات به تحمل چهار سال و ۱۱ ماه حبس محکوم شد. اما این حکم غیرعادلانه هرگز باعث نشد که او از اعتقادات و مواضع خود دست بردارد و در شهریور ماه ۸۹ با انتشار نامه ای سرگشاده خطاب به آیت الله خامنه ای با شرح شکنجه ها و شرایط اسف بار زندان های جمهوری اسلامی خواستار تشکیل کمیته حقیقت یاب پیرامون رخدادهای صورت گرفته، شد. اما به جای تشکیل کمیته حقیقت یاب بار دیگر عبدالله مومنی احضار و با اتهام تشویش اذهان عمومی و نشر اکاذیب روبرو گردید.

عبدالله مومنی پیش از این نیز در پی انتشار نامه ۲۶ زندانی سیاسی، نامه ۱۴ زندانی سیاسی در خصوص لزوم تشکیل کمیته حقیقت یاب و همچنین اعتصاب غذای ۱۲ نفره به دادسرای اوین فراخوانده شده بود. اما پاسخ عبدالله مومنی به مقامات قضایی در جریان این احضارها که گاه با درخواست انصراف از شکایت و یا تغییر مواضعش نیز همراه بوده، این بوده است که «پیش از هرچیز باید به ظلم ها و شکنجه هایی که بازجوها مرتکب شده اند رسیدگی کنید و این تنها خواستۀ من است».

همسر این فعال دانشجویی برجسته با تاکید بر روحیه مقاوم او می افزاید: «اما علیرغم این ناراحتی ها، "محکم" و "با استقامت" بر سر مواضع خود ایستاده است و حتی نامه عفو را هم امضا نکرد و گفت من که کاری نکردم که حالا عفو درخواست کنم».

همان طور که می دانید " بند ۳۵۰ (بند امنیتی یا کارگری) از بندهای عمومی اوین و زیر نظر قوه قضائیه‌است که در گذشته بخش ۳ نامیده می‌شده‌است. این بند ساختمانی دوطبقه‌است که در میان آن حیاطی مربع شکل قرار دارد. دو ضلع این مربع به اتاق‌های نگهداری زندانیان اختصاص دارد که تعداد آن‌ها در هرطبقه به هفت اتاق می‌رسد. دستشویی‌ها و حمام‌های این بند در یکی دیگر از اضلاع آن قرار دارد. هر اتاق تقریبا ۶ متر در ۶ متر بوده و تعداد متغیری زندانی را در خود جای می‌دهد. صرف غذا دور سفره‌های پلاستیکی و بر روی زمین انجام می‌شود و خدمات نظافتی و پذیرایی به‌صورت دوره‌ای توسط خود زندانیان انجام می‌شود. کسی که عهده‌دار این خدمات برای ۲۴ ساعت است، اصطلاحاً شهردار خوانده می‌شود. در زندان اوین هر اتاق یک مسئول منتخب زندانیان دارد. در هر بند نیز یکی از زندانیان (وکیل‌بند)رابط اصلی با زندان‌بانان است. این بند دارای فروشگاه کوچکی است که امکان خرید مواد غذایی بسیار ساده همچون بیسکوئیت، خرما، تخم مرغ و مانند آن وجود دارد. در این بند معمولاً زندانیان حق دارند که هفته‌ای یک بار با اعضای درجه اول فامیل خود ملاقات از پشت شیشه داشته باشند".

هفته گذشته تعداد زیادی از نیروهای حفاظت اطلاعات زندان اوین در اقدامی غیر منتظره، به بند ۳۵۰ اوین که هم اکنون بیش از ۱۶۰ زندانی سیاسی در آن به سر می برند، یورش بردند و اقدام به به‌هم‌ریختن وسایل شخصی همه زندانیان سیاسی و بازرسی اتاق‌هایشان کردند.

 که این نیز خود خلاف مقررات زندان است اما در قوانین جمهوری اسلامی ایران برای لبای شخصی ها قانونی وجود ندارد .

آدینه وند در این خصوص می گوید: «آقای مومنی گفتند حدود دوازده مامور ریختند و اتاقها را گشتند و همه چیز را بهم ریختند و رفتند و نفهمدیم دنبال چی بودند…».