سیروس زارع زاده – آنکارا
بیشتر پناهجویان ایرانی که در طول حاکمیت نظام جمهوری اسلامی
ایران کشور خود را به اجبار ترک و در کشور همسایه یعنی ترکیه و شهرهای مختلف آن
پناهنده شده اند با یک ترس و نگرانی از آینده در حال زندگی هستند. فشار ناشی از
کمبود منابع مالی و نیز مشکلات حقوقی و اداری در انجام روند اخذ اقامت از کشور سوم
از دغدغه های اصلی این پناهجویان می باشد، کما اینکه نه دولت ترکیه و نه کمیساریای
عالی سازمان ملل از کمک مالی به این شهروندان ایرانی سرباز می زنند. با این اتفاقی که روز
یکشنبه اول آبان ماه 1390 در ساعت 13.41 شهر وان و اطراف این شهر مرزی افتاد این
پناهندگان را که وضعیت نامنسابی داشتند آواره کرد.
صدها نفر از ایرانیان از جهنمی که ماموران جمهوری اسلامی برایشان ایجاد کرده
بودند فرار کرده و حال با این بلای طبیعی در جهنمی دیگر گرفتار شده اند. بر اساس
گزارشات دریافتی از شهر وان
همه مردم این شهر و شهرهای اطراف خانه و کاشنه خود را برای حفظ جانشان ترک و به
خیابانها و پارکها روی آورده اند و علارغم سرما و بارش باران در مکان های سرباز
زندگی می کنند. دولت ترکیه اقداماتی را برای حفظ جان شهروندان ترک انجام داده است
اما آنها این امکانات را کافی ندانسته اند. کمپ برای زلزله زدگان و اسکان موقت
آنان در این کمپها از اقدامات ارزشمند دولت برای شهروندان می باشد اما
بر اساس گزارشهای رسیده
ایرانیان (پناهنده های ایرانی ) و افغانی و سایر پناهنده ها از این حقوق برخوردار
نبوده و از ورود آنان برای استقرار در کمپ جلوگیری به عمل آمده است.
در روزهای اول علاوه بر ممانعت برای ورود پناهندگان به کمپ حتی از خروج آنان از
شهر وان نیز جلوگیری به عمل آمده است. پناهجویان ایرانی در وضعیت بسیار اسف باری
شب را به صبح می رسانند آنان به خاطر کوشش در راه آرمان هایشان برای آزادی و حقوق بشر زندانی و شکنجه شده و از کشور فرار کرده اند تا خود را به دنیای
آزادتری برسانند اما چنین نیست.
وقتی با یکی از پناهجویان صحبت می کردم، گفت اگر کمکی از طرف خود ایرانیان
نشود بعید میدانم به این زودی وضعیت ایرانیان بهبود یابد. من سوالم این است که آیا
سقف خانه ای که بر سر یک شهروند ترکیه ای خراب شده بر سر یک ایرانی خراب نشده
است؟
فقط برای چند ثانیه خود را به جای آنان بگذارید! در دمای صفر و زیر صفر درجه
بدون داشتن کوچکترین امکانات و وسایل گرمایشی، ای بدون سقف و دیوار!
به نظر می
رسد دفتر پناهنگان سازمان ملل نیز امکاناتی برای کمک به ایرانیان زلزله زده ندارد.
آنها در برابر مشکلات پناهجویان زلزله زده گفته اند کاری از دستشان بر نمی آید در
حالیکه مسئولیت اصلی با آنهاست. انگار اعلامیه جهانی حقوق بشر نیز که می گوید همه
برابرند و باید حقوق آنها را محترم شمرد، همه جا در حد حرف استفاده می شود و حال
در شهر وان ایرانیان
و سایر پناهنده ها حتی از حقوق اولیه یک انسان نیز محروم مانده اند.
پناهجویان
ایرانی تنها چشم به راه کمک های ایرانیان نشسته اند تا از سرما و بی پناهی و پس
لرزه های احتمالی و بیماری هایی که در نتیجه سرما و موارد دیگر پیش خواهد آمد خود
را نجات دهند.
اختصاصی برای نشریه هفت در آمریکای شمالی
اختصاصی برای نشریه هفت در آمریکای شمالی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر