«هم‌بستگی معترضان ایرانی و سوری در ترکیه»
در آستانه برگزاری تجمعات و تظاهرات اعتراضی روز بیست و پنجم بهمن ماه، جمعی از پناه‌جویان ایرانی مقیم ترکیه، برای ابراز هم‌دردی و هم‌بستگی با ایرانیان داخل کشور و درحمایت از فراخوان فعالان و حامیان جنبش سبز، روز شنبه بیست و دوم بهمن ماه (یازدهم فوریه) به هم‌راه گروهی از فعالان آزادی‌خواه سوریه تجمعی اعتراضی در آنکارا برگزار کردند.
این مراسم اعتراضی با فراخوان جمعی از فعالان مدنی و سیاسی
مقیم ترکیه، انجمن هم‌بستگی فعالان تبعیدی و انجمن حمایت از پناه‌جویان و
با حضور پناه‌جویان ایرانی مخالف جمهوری اسلامی راس ساعت سه بعد از ظهر با
اجرای سرود و با سر دادن شعارهای اعتراضی از جانب حاضران ادامه یافت.
جمعی از فعالان سیاسی و آزادی‌خواهان سوری نیز که هم‌زمان با
آغاز مراسم به معترضان ایرانی پیوسته بودند، هم‌راه با دیگر تجمع‌کنندگان
به سر دادن شعارهایی در جهت وحدت مخالفان حکومت‌های جمهوری اسلامی و سوریه
پرداختند.
در خلال این تجمع هم‌چنین برنامه نقالی «نقد ولایت فقیه» با
اجرای خانم ساقی عقیلی و با مضمون «فشارهای اقتصادی بر مردم»، «حجاب اجباری
زنان» و «کشتار معترضان» برگزار، و هم‌چنین تراکت‌هایی به زبان ترکی در
شرح وقایع سی و سه سال حکومت جمهوری اسلامی و به‌ویژه وقایع پس از انتخابات
بحث برانگیز ریاست جمهوری در سال 88 به عابران و شهروندان ترک ارایه شد.
در این مراسم اعتراضی خبرگزاری‌های ترک زبان نیز حضور داشتند. این تجمع با بیانیه معترضان به پایان رسید.
متن این بیانیه که توسط حامد ابراهیمی خوانده شده، در پی آمده است:
آه اگر آزادی سرودی می‌خواند
کوچک
همچون گلوگاهِ پرنده‌ای،
هیچ کجا دیواری فروریخته بر جای نمی‌ماند
سالیان بسیار نمی‌بایست
دریافتن را
که هر ویرانه نشانی از غیاب انسانی‌ست
که حضور انسان
آبادانی‌ست.
بی‌گمان هیچ روزی در تاریخ معاصر کشورمان همچون 22 بهمن سال
1357 حسرت در دل نسل‌های گوناگون نمی‌آفریند. روزی پر امید که می‌توانست
تاریخ ایران را دگرگون سازد که ساخت ولی نه آن‌چنان که انقلابیون‌اش
می‌خواستند و در راه آن جان بازی کردند. انقلابی که به معنای تمام کلمه
تداعی کننده جمله‌ای است که نسل انقلاب تنها آن را شنیده بود و نسل ما آن
را با پوست و خون لمس کرد: «انقلاب فرزندانش را خواهد خورد.»
از همان روزهای بعد از پیروزی انقلاب بود که تلاش برای انحراف از ارزش‌ها و آرمان‌های آن آغاز گردید.
1. اعدام‌ها و تیر‌باران های خود سرانه‌ی طرفداران رژیم گذشته.
2. تسخیر سفارت آمریکا و ایجاد وضعیتی برای حذف دولت موقت و چهره‌های اصلی شورای انقلاب.
3. برکناری بنی‌صدر و اتفاقات بعد از آن که با دستگیری و اعدام دسته جمعی مخالفان هم‌راه بود.
4. سرکوب وحشیانه گروه‌های مارکسیستی و مجاهدین که نقش پر رنگی در پیروزی انقلاب داشتند.
5.کنار گذاشتن دگر‌اندیشان و علمای دینی که منتقد اصل ولایت فقیه بودند.
6. شعله‌ور نگاه داشتن آتش جنگ بعد از فتح خرمشهر که تنها به
دلیل منافع شخصی و انحصاری تر کردن قدرت ادامه یافت و به شهید شدن هزاران
نفر از بهترین جوانان این مرز و بوم انجامید.
7. شکنجه و تجاوز در زندان‌های رژیم و اعدام‌های بدون دادگاه مخالفان.
8. ایجاد شرایط رعب و وحشت که فرار و مهاجرت خیل کثیری از
فعالین سیاسی، روزنامه‌نگاران و بسیاری از سرمایه‌گذاران اقتصادی به خارج
از مرز های کشور را باعث گردید.
9. فشارهای سیاسی، فرهنگی، تبعیض‌های اقتصادی بر مناطق مرزی و
قومیتی و سرکوب شدید گروه‌ها و فعالان حاضر در آن به خصوص در استان‌‌های
کردستان، آذربایجان، بلوچستان و مناطق جنوبی ایران
و در نهایت قرار دادن اختیارات فرای قانون به رهبری.
همه و همه تنها تعداد اندکی از وقایعی بودند که یکی بعد از دیگری مقدمات این حکومت جور و درد را مهیا کرد.
جنبش سبز مردم ایران در سال 88 نشان داد 33 سال سرکوب،
زندانی، شکنجه و تبعید هیچ کدام باعث نگردید که مردم در راه آزادی و عدالت
از جانفشانی‌هایشان دست کشند و با ایستادگی فعالان سیاسی و اسرای جنبش و با
پایداری رهبران آن – که اینک یک سال از حصرشان می‌گذرد و تاکنون هیچ‌گاه
به جنبش پشت نکرده‌اند – توانسته‌ایم رژیم را بیش از پیش مستاصل نماییم.
و اینک در آستانه 25 بهمن ماه سال روز خروش سال گذشته مردم و
شهادت صانع ژاله و محمد مختاری و در پی آن دستگیری و حصر مهندس موسوی، مهدی
کروبی و همسرانشان و در این زمان بحرانی که خطر جنگ جان و کیان ملت ایران
را تهدید می‌کند و در حالی که حکومت ولایت فقیه به سرکوب آزادی خواهان در
نقاط گوناگون جهان همچون سوریه یاری می‌رساند، ایرانیان بار دیگر خشم خود
راخواهند سرود. ما نیز به عنوان گروهی از فعالین اینک در تبعید همبسته با
مبارزین داخل کشور در سال روز پیروزی انقلاب انزجار خود را از رژیم خون‌ریز
اسلامی بیان نموده و خواهان آزادی تمام زندانیان رژیم از جمله رهبران جنبش
هستیم.
ما ایمان داریم که تنها راه برون رفت از این وضعیت، هم‌یاری و
اتحاد عمل حداکثری بین گروه‌های سیاسی و نگرش‌های گوناگون فکری و فعالین
مختلف قومیتی است که بتوانند با هماهنگی و پشتیبانی از معترضان داخل کشور،
خواست‌های گوناگون آنها را نمایندگی کنند. بی‌گمان عدم توجه اپوزیسیون و
کوتاهی در راه هم‌بستگی تداوم نقض حقوق بشر، سقوط اقتصاد ایران و نیز
پیگیری ماجراجویی‌های رژیم در عرصه سیاست خارجی را به دنبال دارد که این
روند بهانه را به دول خارجی خواهد داد که به بهانه بسط دموکراسی به مرزهای
کشورمان تجاوز کنند، خطری که تمام دستاورد‌های آزادی خواهانه صد ساله مردم
ایران را بر باد خواهد داد.
با امید به این هم‌بستگی و با آرزوی روز پر شکوه رهایی، اینک در کنار یک‌دیگر و دست در دست هم فریاد خواهیم زد:
زنده باد آزادی …. زنده باد برابری
***
بیانیه‌ای توسط یکی از ایرانیان شرکت‌کننده در این تجمع هم برای حمایت از مردم سوریه خوانده شد:
33 سال پیش در ایران ثمره خون شهیدان مبارزه با استبداد،
انقلابی را رقم زد که دموکراسی و رعایت حقوق بشر را تحت لوای اسلام نوید
می‌داد. با گذشت اندک زمانی، طعم قدرت، مدافعین ستمدیدگان را به ظالمانی
خونریزتر از مستبدان قبل بدل کرد. ظالمانی که اسلام و انسانیت را قربانی
قدرت کرده‌اند و برای حفظ آن هیچ حد و مرزی قائل نیستند.
جنایت‌های حاکمیت از همان سال‌های نخست، نه تنها در درون
ایران که در کشورهای دیگر خصوصن منطقه خاورمیانه مایه خسارت همگان و شرم
ملت بزرگ ایران بوده است.
هنوز خون قربانیان ترور در عراق و افغانستان خشک نشده که درد حمایت از جنایت‌های حکومت سوریه نیز به دردهای ملت ایران افزوده شد.
جنبش آزادی‌خواهی مردم ایران که خود فریاد درد سال‌ها ستم
حاکمیت است، مخالفت خود را با جنایت‌های حاکمان ایران در منطقه تکرار کرده و
ضمن ابراز هم‌دردی با مردم داغ دیده سوریه، حمایت خود را از قیام
آزادی‌خواهانه آنها اعلام می‌دارد.
«و سیعلم الذین ظلموا ای منقلب ینقلبون»
گزارش ویژه: رادیو کوچه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر